2011.02.17  OTWARCIE na SACRUM

Podwórze zamkowe, aleja dębowa i kasztanowa, klomb i podjazd pod główne wejście, przypisane zostały części gospodarczej i wpięte w codzienny, potoczny obraz  pałacowego życia, natomiast  rozpostarcie pałacowych skrzydeł  -

- otwarcie  ramion w stronę ogrodu - oddaje tę strefę, bez reszty, swobodnej penetracji  naszej wyobraźni oraz oczekiwanej wrażliwości człowieczej duszy.

  Architektoniczny  gest jest szczerym zaproszeniem do obejrzenia, zorganizowanego i zagranego z niezwykłym rozmachem, plenerowego spektaklu.  

Odgrywany bywa doskonale,

w dwóch, przenikających się wzajemnie zespołowych aranżacjach,  zaprezentowanych w tle uporządkowanej ludzką ręką scenerii ogrodowo - parkowej oraz eksplodującej w głębi dzikości natury.

A więc to 

nie tylko basen ogrodowy -  prostolinijny staw oraz wytyczona na osi zamkowej aleja lipowa z kanałami wodnymi po obydwu stronach, lecz przede wszystkim całe, przebogate otoczenie nie uformowanego żadnym cięciem starodrzewia, oddanego całkowicie  we władanie swobodnej improwizacji natury.

Wyraźny

związek człowieka z naturą, architektury z otoczeniem przyrody, symbolizuje i podkreśla renesansowa wieża myśliwska skrzydła zachodniego,

przyozdobiona  płaskorzeźbami, obrazującymi  sceny z polowań.

Kiedyś w jej

pobliżu, nad brzegiem niewielkiego rozlewiska połączonego z systemem kanałów, znajdowała się niewielka przystań dla łodzi, którymi można było dotrzeć do najdalszych zakątków parku.

Ukośnym

spojrzeniem z  tarasu w kierunku północnym, odkrywamy dodatkową, wolną przestrzeń, która biegnie wąską przesieką, pasmem łąki, aż do niewielkiego stawu, z którym się zbiega, a powiększona taflą wody, zostaje ostatecznie  wyhamowana i odcięta dopiero w  odległym planie, palisadą  parkowego starodrzewia.

Wrażenie

imponującej , zamkowej potęgi wschodniego skrzydła pałacu, z powodzeniem równoważą wiekowe, pojedyncze dęby,  luźno i swobodnie rozlokowane na rozległej łące, wypuszczone samopas na otwartą przestrzeń parkowego obrzeża.

Oprócz 

przestrzeni parkowej, otwartej aleją lipową oraz północnej przesieki i dostojnych dębów w części wschodniej, jest jeszcze czwarty wymiar, niezbędny przy ocenie wartości prezentowanego spektaklu. Jest to zaskakujący element egzotyki, dostrzeganej  poprzez ozdobne barokowe okna oraz przeszklone drzwi, prowadzące do wnętrza oranżerii.

Wracając

z ogrodu warto chwilę przystanąć na tarasie i  nawiązując do jeszcze żywych, spacerowych doznań, przyjrzeć się dokładniej, zarówno przestrzennemu rozkładowi brył, jak również wielu detalom i ozdobnikom, dopełniającym piękno pałacowej architektury.

Tym razem

dynamika zawartych w niej treści będzie narastać nie tylko w efekcie zbliżonej perspektywy, ale przede wszystkim wskutek nakładania się ogromnej ilości symboli i wymownie uformowanych detali - od gustownie wyważonych szlachetnych elementów renesansu, na tle gładkiego otynkowania, poprzez fantazyjnie ożywione, dekoracje barokowe, po prawie średniowieczny, zamkowy  ( sakralny ) romanizm i strzelisty gotyk, wzbogacony postaciami zwierząt i gąszczem wież i wieżyczek.


Każdy z detali

został dokładnie zaplanowany, wykonany oraz  niezwykle starannie i harmonijnie wkomponowany, dopinając plastycznie cały układ przestrzenny architektonicznego dzieła, łącząc różne epoki i style. 

Dziś

tę imponującą kompozycję możemy odczytywać, przeżywać i rozumieć na wiele sposobów. Jej ogrom oraz złożoność, można przyrównać do współczesnej, wielowymiarowej,  zaskakującej formą, przestrzennej instalacji - konstrukcji precyzyjnie uformowanej z trwałych elementów naszej przebogatej, europejskiej  kultury, historii, przy współudziale przyrody  i  godnego podziwu polotu ludzkiej wyobraźni.

Nie można

przy tej okazji pominąć najgłębszych skojarzeń, chociaż  niezbyt chętnie przywoływanych, a więc :  naturalnego i powszechnym zjawiska przemijania oraz  kruchości i nieodgadnionych ścieżek ludzkiego życia.